Net als een aantal weken geleden uit tegen DOT-Oss had de wedstrijd afgelopen zondag wel wat weg van de heenreis. Het begon allemaal niet zo soepel maar liep al snel vlotjes met een uiteindelijk prima resultaat tot gevolg. Bij Pim in de auto zoefden wij elektrisch aangedreven stilletjes over de A4 richting Krommenie toen ons het bericht bereikte dat Denise met pech ergens langs de A44 stond. En jawel met maar liefst 4 dames aan boord dreigde een debacle. Marco en Teun maakten een omweg en de ANWB dwong een nieuw lidmaatschap af en alles zou goed komen. Gelukkig waren Marco en Teun eerder ter plaatse en bij een nieuwe poging startte het vehikel weer gewoon en konden de dames de weg vervolgen. De ANWB werd afgebeld en dus ook geen nieuw lid rijker. Ruim een uur voor het begin was de hele ploeg in de sporthal. Zo ver zo goed.

De wedstrijd verliep ook zo een beetje. Furore is niet voor niets nummer 3 in de stand en was niet van plan mee te werken aan een soepele overwinning van ALO. Een beetje stroef begin dus. ALO kwam bij 4-2 de gebruikelijke 2 punten achter voordat het allemaal een beetje beter ging lopen. Nog een paar keer gelijk maar opeens stond het 7-11 voor de onzen. Weer haperde het even en de ruststand was 11-13.

In de tweede helft kwam Furore nog 2 x op 1 punt maar daarna nam ALO gedecideerd afstand, na 13-14 werd de voorsprong alsmaar groter. Bij 18-23 was de zaak wel bekeken al bleef Furore goed tegenspel bieden en was het op de tribune zoals gewoonlijk spannender dan in het veld. Daar wist oude krijger Martijn echter wel wat op. Eenmaal in het veld dirigeerde hij de aanval zodanig dat er geen eind aan kwam en toen er eindelijk een eind aan kwam was dat met een doelpunt voor ALO en wist iedereen, nu is het klaar. Maar in diezelfde eindeloze aanval kreeg hij ook de lachers op zijn hand, of moet ik zeggen aan zijn broek, want zijn sportbroek bleef niet aan zijn kont hangen en dus moest ie tijdens het dirigeren, afvangen, aanvallen, passen en schieten ook nog steeds maar weer z’n broek ophijsen.
Maar goed, de volgende overwinning is dus een feit en nog slechts 2 punten scheiden ALO van het kampioenschap. Als het Coronavirus geen roet in het eten gooit gebeurt dat al aanstaand weekend thuis tegen DKB om 14.50 in Ockenburgh. Laat je mondkapjes maar thuis want die helpen toch niet en dempen het geluid alleen maar. Wel meenemen: toeters, vlaggen, spandoeken en wat dies meer zij. Be there.

Dick

(118)

Een sompig winderig ritje op het vliegend tapijt van Sybe bracht ALO naar Assendelft om daar onder de blauwe hemel in de regenton tegen Furore te korfballen. Tot zo ver alles normaal en onder controle. Oke, het viel me wel op dat Marco en Teun in een lange jurk met blonde pruik liepen, maar heel bijzonder leek me dat niet. Carnaval? Dat het veld rood, rond en vol met sneeuw lag, leek allemaal prima in orde. De twee olifanten aan de overkant trompetterde en er werd begonnen.

Een nieuwe tactiek bleek meteen succesvol. Sven klom bij Myrthe op haar nek en kon zo de watermeloen simpel door de korf dunken precies op het hoofd van zijn tegenstander, de watermeloen ontplofte en een rode kaart wegens vernieling van andermans eigendom werd uitgedeeld aan de Furore-man. Langs de kant zat de sfeer er meteen goed in. De meegebrachte lunchpakketjes dansten vrolijk rond op de maten van de woedend rond stampende Furorefans, Pim danste de horlepiep en ik speelde de eerste viool. Hoewel het scoreverloop enigszins verwarrend en tamelijk onnavolgbaar verliep had ik toch wel de indruk dat het allemaal de goede kant op ging voor ons. Al was me op dat moment niet duidelijk wie ons was. Ondertussen bleek de regenton zo lek als een mandje maar gelukkig kon het vliegend tapijt zwemmen en zo kwam ALO toch droog aan de overkant. Natuurlijk was toen net de brug dicht en dreven de roze ballonnen allemaal de verkeerde kant op. Het scorebord liet dan ook een negatieve stand zien. -3 om precies te zijn.

Nee hé, en ALO was net zo lekker bezig. De koperen ploert die als scheidsrechter dienst deed werd de hele tijd ernstig af(mis)(ge)leid door de een of andere schone schijngestalte en bemoeide zich verder nergens mee zodat het hele gebeuren compleet uit de hand begon te lopen. Nee hé, en ALO ging net zo lekker. Met de hele meute zaten we de op wip maar allemaal aan dezelfde kant dus er gebeurde even heel weinig. Dit tot grote ergernis van de, ondertussen roze, olifanten die van de hoge duikplank met z’n tweeën tegelijk op de andere kant van de wip sprongen en zo het hele zooitje de ruimte in schoten. In gewichtloze toestand maakt het niet uit of je groot of klein bent, maar wel of je je adem lang in kunt houden. Weer was daar het vliegend tapijt dat redding bracht en ons allemaal weer terug in de dampkring vloog. Het publiek vond het allemaal prachtig en stond juichend op de banken, wat een sfeer, wat een inzet, wat een wedstrijd. Nog nooit vertoond. De ploert besloot zuivere speeltijd en geen rust toe te passen maar had buiten Marco gerekend want die vroeg gewoon z’n gebruikelijke 2 time-outs in 1 helft aan en zo kwam ALO toch nog even tot rust. Helaas maakt Furore daar handig gebruik van en met behulp van elektrische rijwielen fietsten zij er even gauw een paar in, dat was wel een tegenvaller. Bovendien bleek de vogel Phoenix uit de as van vorige week herrezen en begon fanatiek Furore een handje te helpen. ’t Vliegend tapijt ontstak hierover in woede en ging in vlammen op en daardoor kwam Phoenix op de blaren te zitten en speelde verder geen rol meer. Ondertussen stond ALO wel op achterstand en leken de olifanten voor het eind te gaan trompetten, Nee hé. Het ALO-publiek zong nog even uit volle borst dat Joe neffer alloon wokt en dat wiewilbiebek, maar het leed was al gele … WAKKER WORDEN SCHAT!!, je hebt een nachtmerrie, nee hé. pff Gelukkig zijn dromen bedrog…

Dick

(141)