Door de overwinning van ALO  op SDO  én het verlies van Danaïden tegen DOT, staat ALO nu bovenaan, met 2 punten voorsprong op beide voornoemde teams. Danaïden is in deze poule net zo gebrand op promotie als ALO, zozeer zelfs dat afgelopen zondag twee Leidse verkenners langs het veld werden gesignaleerd.

Het leek een moeizame wedstrijd te worden in de Bosjes van Pex. De eerste aanval van ALO begon slap en ongeconcentreerd, althans zo leek het. Slechte passing, niet op de juiste manier vrijlopen en daardoor onvoldoende concentratie over om de gecreëerde kansen af te ronden. SDO kwam dan ook met 0-2 voor. Nu hebben we al eerder meegemaakt dat ALO een moeizame eerste helft speelde, dus echt zenuwachtig werd het team niet. Maar langs de lijn klonken toch bezorgde geluiden. Gaandeweg de eerste helft wist het team zich te herpakken, maar het bleef spannend. Ruststand: 7-6.

Het team van SDO deed er lang over om na de rust de kleedkamer uit te komen, terwijl ALO al vol ongeduld in het veld stond te trappelen. Was dit een voorteken voor wat ging komen? Ik denk het wel. Hoewel er nog genoeg kansen verloren gingen aan beide kanten, werd de afronding over de hele linie nauwkeuriger. Met veel geduld en zelfvertrouwen bouwden onze klasbakken de voorsprong langzaam maar gestaag uit naar een eindstand van 18-11.

En Marco, wat vond je van de wedstrijd? “Jammer van het matige begin. We zijn aan het trainen op bepaalde zaken en dan kan het gebeuren dat er zo nu en dan fouten worden gemaakt. Dat is niet erg, want wij als team hebben een doel gesteld en daarin past nog meer leren op korfbaltactisch/-technisch en mentaal/verbaal gebied. Ik heb opmerkingen vanuit het publiek gehoord in de trant van ‘je ziet ze zo nádenken’. En dat klopt! We willen ervoor zorgen dat we in écht spannende wedstrijden kunnen terugvallen op bepaalde systemen. Het kost tijd om die in te slijpen, dat heb je niet in een paar weken voor elkaar. Dus ja, dan zie je ze soms nadenken en dat is dus eigenlijk prima.”

Een beetje zoals Bert van Marwijk ooit het Nederlands elftal naar de WK-finale wist te leiden, zo doet coach Marco er met zijn team alles aan om ALO naar de eerste klasse te brengen. In eerste instantie niet persé met oogstrelend spel, maar wél effectief.

(164)

“Zet dat er maar duidelijk in, ze hebben deze mooie prestatie echt als team neergezet. Ik ben trots op ze”. Marco Swikker kijkt tevreden terug op de eerste competitiewedstrijd. “Het eerste kwartier was niet geweldig, met name omdat de kansen die we creëerden er niet ingingen en bij DOT wel. Maar het team bleef gelukkig rustig en we hebben eigenlijk geen moment gedacht dat we deze wedstrijd niet zouden winnen. In de oefenwedstrijd tegen Movado kwamen we ook achter met 7-2 om vervolgens in de tweede helft terug te komen en met 19-11 te winnen. Dus ja, dat vertrouwen is er gelukkig. Deze wedstrijd hebben we vooral het verschil kunnen maken dankzij de dames, die sterker waren dan de dames van Ten Donck. Opvallend goed reboundspel van Denise, die dankzij haar dienende rol het hele vak droeg.

Ik vond het erg leuk om te zien dat waar we op getraind hebben, ook diverse keren in de wedstrijd werd toegepast. Het team is leergierig en pikt aanwijzingen snel op. Een voorbeeld: In de eerste helft botste Myrthe regelmatig op haar dame als ze een doorloop wilde nemen, omdat haar dame zich als een kamikaze voor haar wierp. In de rust heb ik haar uitgelegd dat ze ook op het laatste moment kon inhouden en dan een korte kans pakken. Als je dan ziet dat ze die tip direct toepast, dan word je daar heel blij van. In het vak van Sven werd er in de tweede helft geduldiger gespeeld, waardoor de aanvallen steeds beter liepen. Geduld om vanuit de 3-1 soms de 2-2 neer te zetten, afgewisseld met verrassend snel spel, het was leuk om naar te kijken.”

Routine versus jeugdig elan

Ook de beide coaches van twee waren tevreden over de wedstrijd, al zal dat sommige toeschouwers wellicht verbazen na de 8-15 nederlaag. “Je moet niet vergeten dat 3 van de Eibernestdames  tot een paar jaar geleden nog in de hoofdklasse speelden” aldus Gijs. “We mogen als ALO niet van dit jonge team verwachten dat ze van zoveel routine winnen. Dit zijn wedstrijden waar ze veel van kunnen leren.” Chris is het daar helemaal mee eens: “We hebben wat dat betreft een beetje pech met de poule, we gaan vermoedelijk nog meer geroutineerde teams treffen. Gelukkig hebben we een fit, jong team en we verwachten dat ze door dit soort wedstrijden snel zullen groeien.”

(227)

Het had leuk geweest. Wij winnen uit bij Haarlem en Swift bezwijkt onder de spanning uit bij HKC. Het is en was wishful thinking. ALO 1 liet er geen enkele twijfel over bestaan, ook wedstrijd zes na de zaal werd met overtuiging binnen geharkt (11-21).

Tot 5-5 ging het allemaal erg vlot met scoren ondanks de straffe wind die over de lengte van het grote speelveld stond. Een handjevol supporters zag ALO 1 na die 5-5 langzaam uitlopen naar een comfortabele 8-14 ruststand. Vooral Roy en Cas hadden weinig last van de wind en schoten uit alle windrichtingen raak. Ook een groot deel van ALO 3, die voor ons de 2e plek in de poule veilig stelden, zag een relaxte tweede helft waarbij Haarlem het allemaal wel best vond en wij moeiteloos het 6-puntengat konden consolideren en verder uitbouwen. Soof kreeg nog een publiekswissel in haar allerlaatste wedstrijd in ALO 1. In allerijl even 3 paardenbloemen geplukt zodat zij, net als de spelers van Haarlem, een ruikertje meekreeg naar de bank. Het gaat om het gebaar toch?* Werkelijk niemand had aan het eind een onderbuikgevoel dat het mis was gegaan in Hengelo en feitelijk was het seizoen en daarmee mijn verbintenis met ALO, ten einde. 25 punten en weer geen kampioen is echt onwerkelijk, zeker omdat in 2C Hellas ’63 met 19 punten wel promoveert naar de 1e klasse. Best wel onbevredigend dus.
Bij Haarlem goed gebruik gemaakt van de douchefaciliteiten en vervolgens terug naar het veld. Jammer dat ALO 2 gisteren al speelde, 11-11 tegen ZKC, waardoor alleen Patrick en broer Chris het team vertegenwoordigden bij het laatste gezamenlijke avondmaal (New York pizza) van de stieren met ballen. Ik wil beginnen met het bedanken van Roy Boersma voor zijn tomeloze inzet en enthousiasme bij de core-/conditietrainingen iedere dinsdag. Jammer dat je er niet bij was. De selectie voor de hele leuke krat met lekkernijen in alle soorten en maten. De dinerbon is ook geldig bij El Pueblo in Zoetermeer dus dat komt helemaal goed. Astrid en Pim voor het onverwachte proeverijtje van niet nader te noemen merken! De bierton, bestuur en TC voor de soepele samenwerking en analyses en alle familie van de spelers die er heel vaak waren om het kroost aan te moedigen. Annemarie, Martijn, Chris, Gijs en ook een beetje Maarten die mij als technisch apparaat hebben bijgestaan de afgelopen twee jaar. Natuurlijk alle spelers van ALO 3 en 2 en A1 die ons gecompleteerd hebben met een speciale vermelding voor Patrick en Laurine. Ik wens iedereen een hele fijne vakantie en vrijwel zeker tot volgend jaar wanneer ik als aandachtig toeschouwer bij de bierton ben te vinden. Iedereen bedankt voor de leuke tijd!

Rob Siemer

(128)

Je zal maar zo heten van achteren. De speler/coach van Blauw-Wit 5, Harold, draagt deze achternaam. En dan ook nog op een dag dat de mussen dood van het dak vallen en je zweetdruppels verdampen voordat ze de grond raken. Je kan het ook overdrijven hè! In al zijn wijsheid bleef de heer Zonneschijn zo lang mogelijk aan de kant om de eenvoudige reden dat het veel te warm was en vanwege het feit dat de oude garde van Blauw-Wit 5 geen poot aan de grond kreeg tegen onze jonkies, of moet ik zeggen geen bal in de korf? Ruime overwinning dus van het tweede team dat en passant afscheid nam van een aantal spelers die komend seizoen niet terugkeren in de selectie van ALO. Noem even geen namen omdat ik dan weer iemand vergeet!

ALO 1 mocht natuurlijk niet achterblijven en moest onder tropische omstandigheden een fel van zich afbijtend HKC van zich afhouden. De ploeg is lastig en eerlijk gezegd snap ik ook niet waarom zij onderaan staan. Uit ging het niet allemaal van harte en ook nu bleek de ploeg uit Hengelo een taaie opponent. Alleen het begin van de wedstrijd was nu voor ALO nadat Isabel de openingstreffer noteerde in een van de eerste aanvallen, zorgden Casper (2x) en Roy voor een soepele 4-1. Toen Sven, Isabel en Soof er 7-3 van maakten leek het pleit al vroeg beslecht. We spelen een kwartier wanneer HKC gas geeft en binnen 3 aanvallen de aansluiting (7-6) heeft. Tot de rust geven de ploegen elkaar niets cadeau en is het 10-10 wanneer we lekker de schaduw opzoeken. Wij waren het best afgekoeld want we scoorden vijf keer op rij voordat HKC in de gaten had dat het op deze manier wel klaar was. De rest van de wedstrijd bleven we mee scoren als het nodig was en eindigde deze laatste thuiswedstrijd van het seizoen in 21-18 (uit was dat 17-20). Soof kreeg nog een publiekswissel want zij is komend seizoen geen onderdeel meer van de selectie. HKC staat op een fatale plaats maar waren vrij snel over het verlies heen toen er een paar koude buisjes waren weggewerkt en Herbert Schaap (wie kent hem niet?) een paar lekkere meezingers inzette. Lekker broodje hot dog van Robbie erbij. Het was goed toeven op het ALO-veld. Een deel van Blauw-Wit bleef ook wat langer hangen en HKC ging heel laat pas terug naar Hengelo. De laatste Super Sunday was ook gelijk wel de beste wat mij betreft. Was rond 21.30 pas thuis. Na het pinksterweekend nog een keer knallen in en tegen Haarlem en dan maar hopen dat Swift bezwijkt onder de druk in Hengelo. Iedereen die ik gisteren niet heb gezien wens ik vanaf hier alvast een fijne vakantie en wellicht dat ik volgend jaar als supporter bij de bierton te vinden ben om te kijken wat de ALO-selectie ervan bakt onder leiding van Marco.

Rob Siemer

(156)