Voor ALO 1 doofden de Haagsche Korfbaldagen als een nachtkaars. Na het zien van een zeer ongeïnspireerd Futura tegen Dijkvogels afgelopen zaterdag was er bij ondergetekende en bij de ploeg wel een gevoel van: “Mwah, we zijn niet op voorhand kansloos”. In het hol van de leeuw, sporthal Zuidhaghe, bleek in ieder geval dat Futura het treffen met de buurtjes heel serieus opvatte.

Met Jelle er weer bij in de ploeg liep Futura al in het begin heel hard van stapel. Overigens wel in positieve zin hoor, ze scoorden niet makkelijk want na 10 minuten stond het gewoon 3-3  (Goals van Myrthe, Casper en Flemming) maar daar kwam hand over hand verandering in omdat Futura steeds in blokken van 3 scoorden en wij daar steeds maar een treffer tegenover stelden. De ruststand (10-6) leek op het eerste gezicht dan ook geen indicatie dat ALO zo’n slordige 35 minuten later enige stof tot nadenken had. In de tweede helft scoorden alleen Myrthe en Colin twee keer en dat was het. We werden op alle fronten afgetroefd. De dynamiek bij Futura spatte er vanaf waardoor ze heel snel en heel makkelijk tot een doelpoging kwamen terwijl wij na een seconde of 10 eens gingen denken om op te lossen. Afvangen deden ze ook veel beter. Aanvallend maar zeker ook verdedigend. Robuuste rebounders, om er maar eens een Suske & Wiske-alliteratie uit te flappen, zoals Sven en Casper, kwamen er niet of nauwelijks aan te pas.

Was de invloed van de schotklok dan zo groot? Als dat zo was dan zat het bij ons tussen de oren want met onze manier van spelen komen we in 25 seconden ruim aan onze doelpogingen, in de tweede klasse haha. Een ding is wel zeker, Futura verdedigde altijd de eerste bal achter waardoor we dus al sowieso vaak 10 seconden verder waren voordat we hadden opgelost en verder in de wedstrijd gebeurde het vaak dat er nog maar 10 seconden op de klok stonden voordat we überhaupt aan een schotpoging gingen denken. Die ervaring en het heel vaak aantikken van de bal of een tikkie tegen de arm, waardoor er seconden werden verloren, hoort bij de ervaring van onze opponent. Neemt niet weg dat Futura natuurlijk de terechte halve finalist is en dat het niveauverschil eminent was. Zij staan op kop in de eerste klasse, wij een klasse lager. Het contrast tussen beide teams zat hem voornamelijk in de handelingssnelheid, hoge balcirculatie en het daaruit voortvloeiende aantal doelpogingen. 23-10 mag gerust een bolwassing genoemd worden en geeft stof tot nadenken. Waar zijn we nu en waar willen we komen? We hebben weer eens verloren, dus dat is niet alleen een leermoment maar zorgt er tevens voor dat we allemaal weer met twee benen op de grond staan. Morgen gaan Futura en Phoenix uitmaken wie er naar de finale mag. Stiekem ben ik dan toch wel voor mijn oude cluppie. Niet omdat ik iets tegen Futura heb, maar meer omdat ik denk dat de Zoetermeerders niet zomaar gaan winnen. Zeker niet als Futura zo goed speelt als gisteren.

Rob Siemer

(100)

Het klinkt als een soort van scheldwoord maar kennelijk is het een algemeen aanvaard begrip als je herfstkampioen wordt. Het zij zo. ALO 1 heeft alle wedstrijden voor de zaal gewonnen en dat is sowieso een prestatie van formaat. Zeker wanneer je bedenkt dat niet alle wedstrijden van een leien dakje verliepen. Ook afgelopen zondag, op het zonovergoten ALO-complex, was het verre van overtuigend. Althans in de eerste helft. Net als vorige week wilden de goals niet vallen terwijl het opzichtig duidelijk was dat ALO 1 de betere ploeg was. OKV kwam met 0-1 en 2-3 voor maar voor de rest was het eenrichtingsverkeer naar de vijandelijke korf.
Misschien kwam het doordat ALO 2 net daarvoor een beetje ongelukkig verloor van de routine van KZ/Hiltex 4. Ook daar werden er een hoop schoten afgevuurd op de korf maar ze vielen niet. Met rust stonden de reserves nog met 2 goals aan de goede kant van de score maar na rust, ondanks wat goede wissels, konden Martijn c.s. het tij niet keren toen we in de beginfase van de tweede helft tegen een twee-puntengat moesten opboksen.

Terug naar ALO 1, dat aan het einde van de eerste helft eindelijk een gaatje kon slaan in de defensie van OKV. Sophie met haar eerste schot en Elise, die een puike wedstrijd speelde, deden namens de dames een duit in het zakje (3) en de rest kwam uit de handen van een triootje heren (Sven, Casper en Roy). Ruststand 11-9.
In de rust een paar goede afspraken gemaakt en ook de spelers voelden toen al dat we echt de bovenliggende partij waren. Toen Elise en Casper meteen na rust 13-9 op de teller zetten, bleek dat de opmaat tot de uiteindelijke ruime overwinning. Soof (nog een beetje ziekjes) eruit voor Myrthe na een minuut of tien en in een eerder stadium al laten wisselen tegen dame 2 van OKV waren hulpzame middelen waardoor het allemaal wat soepeler liep. Alleen Colin en Casper incasseerden nog een tegentreffer maar voor de rest was het alleen maar ALO dat er na rust gewoon nog 10 goals uitperste op weg naar die gouden eikel.

Na afloop een paar flessen champagne opengetrokken ter ere van dit resultaat. Zoals ik al zei: “We zijn veilig en de doelstelling is gehaald. Zo hoog mogelijk meedraaien en dan maar zien waar het schip strand”. Voordat het zover is, gaan we eerst de HKD spelen tegen Paal Centraal, onze buren uit de Zonnebloemstraat en Dijkvogels en dan 14 wedstrijdjes voor het echie in de zaal. Bijna 21 goals gemiddeld voor maakt ons niet de meest scorende ploeg maar wel de ploeg met de beste verdediging. Over 7 maanden weten we pas of dat het recept is om de tweede klasse te ontstijgen. Het was allemaal heel gezellig na afloop. Fijne herfstvakantie allemaal.

Rob Siemer

(233)

Soms kan ik beter geen praatje houden voor de wedstrijd. Woorden als “onderschatting”, “niet naast je schoenen lopen”, “lokale scheidsrechter altijd lastig” en “de onvermijdelijke zeperd die altijd de kop kan opsteken”. Soms is het dan niet eens gepast om na afloop te zeggen: ”Ik zei het toch”!

Na 10 minuten in de eerste helft stond ALO nog steeds droog terwijl een gehavend Haarlem (2 heren waren afwezig) ongeveer 75% van hun kansen verzilverde (3-0). We hadden ongeveer 18 minuten om dit om te keren naar 3-5 (3 x Roy 2x Casper). En als je dan dacht dat de ban is gebroken, zo ging het immers elke keer, kwam je bedrogen uit. Haarlem rook kansen mede omdat wij van alles misten en vrijwel alle afvallende ballen voor onze tegenstander waren. ALO 1 hield het qua score voor gezien de eerste helft en Haarlem ging erop en erover zoals dat in sportterminologie zo mooi heet, 7-5 bij een bakkie thee. Er ging niet veel volgens plan die eerste 35 minuten. Zonder het als slap excuus op te voeren had de hele jonge scheidsrechter niet alleen moeite met het strikken van zijn veters maar ook om de wedstrijd onder controle te houden. Natuurlijk werkte dat aan twee kanten hetzelfde maar de met hand en tand verdedigende Haarlemmers hadden hier toch meer voordeel bij.

Meteen na rust werd het uit hun eerste doelpoging ook nog eens 8-5 voordat ALO in de gaten kreeg dat er echt een tandje bij moest. Niet dat het de eerste keer was dat we achter stonden, maar iedereen had toch wel een klein deukje opgelopen in het zelfvertrouwen. Toch lukte het om vrij snel weer terug te komen in de wedstrijd via goals van Casper (2x), Sven en een hele fraaie van Roy op aangeven van Sven. Maar ook nu stokte de productie terwijl er echt nog 25 minuten op de klok stonden. Isabel, die zondag behoorlijk aan de bak moest tegen haar snelle en goed schietende kleine dame, incasseerde zelf eerst haar tweede tegengoal maar zorgde met een lekkere kleine kans gelijk weer voor een voorsprong. Het beleef zwoegen voor iedere doelpoging. Om over treffers al helemaal niet te spreken. Een kwartier voor tijd deed de jarige Colin het kunstje van Isabel even na, waardoor het 10 minuten voor tijd 10-11 stond. De meegereisde ouders, de bank sprak het niet hardop uit, maar de zekere winst van het vlaggenschip stond op hele losse schroeven. Vooral omdat Haarlem zo’n 8 minuten voor tijd de gelijkmaker binnen schoot. Uiteindelijk was een karakterdoelpunt van Isabel genoeg voor de benauwde winst. Opluchting alom, ingehouden blijdschap en een hele kleine boost voor de spelers. Degene met de meeste pijn was onze scheidsrechter die de laatste 5 minuten van de wedstrijd met een kramp in zijn bovenbeen moest uitfluiten. Ik had vooral kramp in mijn kaken.

Maar dan ALO 2, dat in Haarlem het licht zag en maar liefst 17x de korf vond. Revanche namen op zichzelf en de zelfkritiek die na een stevig debat afgelopen donderdag als positieve bagage werd meegedragen tegen de reserves van Haarlem. Toen het gat eenmaal was gemaakt (op enig moment zelfs 7 of 8 goals) kwam de ploeg van Martijn geen moment meer in de verdrukking. Flemming was lekker op dreef qua score, maar de hele ploeg heeft eindelijk het zoet der overwinning geproefd en meestal wil je dan meer. Dat kunnen we komend weekend allemaal meemaken wanneer OKV op bezoek komt in de bosjes van Pex. Voorlopig de laatste wedstrijd op het veld. Het weer schijnt prima te worden, dus nog een keer knallen op eigen veld, 4 punten in de tas en een lekkere derde helft. Kom dus gerust langs!

Rob Siemer

(205)

Paal Centraal heeft echt te weinig punten voor wat ze kunnen. Ze maakten het ons behoorlijk moeilijk op de campus van de TU in Delft. We kwamen voor met 1-0 maar daarna was het alle zeilen bijzetten om in het spoor van Paal Centraal te blijven.

Het werd na 15 minuten zelfs 6-3 voordat Roy (2x) en Casper ons weer langszij schoten. Veel lengte bij hun heren zorgde ervoor dat we geen extreem lange aanvallen konden draaien en ook het gebruik van een andere bal zorgde er bij ons voor dat we moeilijk tot afronden kwamen. Geen echt excuus maar we hadden zichtbaar moeite met de flexibiliteit van onze tegenstander. Margot, de dame van Denise en later van Isabel, was echt een plaag en ALO zocht naar de juiste manier om de verdediging van PC kapot te spelen. Na de 8-7 van Paal Centraal konden we eindelijk een klein gaatje slaan in de defensie van de Delftenaren. Isabel, Sven en Casper zorgden vlak voor de thee voor een driepunten gat maar PC had het laatste woord waardoor we de bespreking ingingen met 10-12.

Wat is nu eigenlijk onze succesformule? We raken niet snel in paniek, we vertrouwen op elkaar in de verdediging en we scoren over vrijwel alle schijven. Ook vandaag over 7 van de 8 veldspelers maar ik moet er wel gelijk bij zeggen dat Elise zich zaterdag ontpopte tot een oud Hollandse paaldame en met een onwaarschijnlijk percentage vrijwel alle aanvallende rebounds pakte terwijl Colin en Casper naar hartenlust op de korf konden blijven vuren. Het was allemaal pais en vree en onze opponent kreeg het voor elkaar dat we een beetje gingen mopperen tegen elkaar in de tweede helft. Natuurlijk wel een beetje onze eigen schuld want door een reeks fouten op rij lieten we Paal Centraal terugkomen van 11-13, 12-14 naar 14-14. Hieruit blijkt maar weer dat je echt niet beter gaat spelen wanneer er onenigheid is binnen een vak of de hele ploeg. Maar net als tegen Swift uit gooide iedereen de tegenslag van zich af, rechtte de rug en bracht de focus terug naar het enige doel wat er toe doet! Winnen dus!

Casper, Roy en Sophie braken het verzet van de studenten definitief (14-17) maar dat bleek pas achteraf, er stonden immers nog 14 minuten op de klok. Maar vanaf dat punt ontaardde de wedstrijd in een tactisch steekspel waarbij het alleen maar ging om balbezit en het winnen van aanvallende rebounds. Dichterbij dan 16-18 kwam Paal Centraal niet terwijl Sven met zijn tweede en Denise met haar derde dit treffen definitief op slot gooiden!

Nog even iets over de accommodatie van Paal Centraal. Er is niets mis mee, wat een enorm complex en wat een sportmogelijkheden voor de studenten aldaar, echter, losse palen op een hockeyveld is niet ideaal. De prijzen in de ietwat kille kantine zijn exorbitant. Voorbeeld: Koffie, tosti en broodje gezond (zonder ham) 8.15 euro vind ik vet aan de prijs. Erg onpersoonlijk en kil allemaal. Maar buiten dat zijn we nog steeds ongeslagen en wordt het iedere wedstrijd moeilijker omdat iedereen nu wel doorheeft dat wij de te kloppen ploeg zijn. Flemming, Laurien en Tim, bedankt voor het mee coachen en Dick voor de plaatjes!

(384)