Hebben sportclubs in Nederland nog toekomst?

Onlangs las ik een artikel in de Volkskrant. Ik kon het helaas niet meer terugvinden, maar de grafiek staat in mijn geheugen gegrift. Die toonde een scherpe daling aan van het aantal vrijwilligers bij sportclubs na corona. Deze daling was al ingezet maar dat die zo veel sterker was sinds corona had ik me nog niet gerealiseerd. Al moet ik zeggen dat de tekenen bij ALO wel overeenkomen met de landelijke trend.

Bestaan van sportclubs niet vanzelfsprekend

Iedereen die weleens vrijwilligerswerk heeft gedaan, weet dat je geen idee hebt hoeveel werk er achter de schermen wordt verricht, totdat je het zelf gaat doen. Hoe sport in Nederland is georganiseerd is bijzonder, in de VS bestaan op vrijwilligers gebaseerde sportclubs bijvoorbeeld niet. Toch vinden wij het allemaal vanzelfsprekend, want we zijn ermee opgegroeid. Maar met deze afname van het aantal vrijwilligers loopt het voortbestaan van sportclubs mijns inziens gevaar. Het is niet de bond die een blik scheidsrechters opentrekt, scheidsrechters moeten wij als clubs zelf opleiden. Een club is geen anonieme entiteit, de club dat zijn alle leden samen. En juist daarin schuilt het gevaar. Sinds corona is iedereen meer voor zichzelf gaan kiezen. Dat is op zich heel begrijpelijk en uiteraard een keuze die ieder voor zich mag maken. Maar ik vraag mij af of iedereen zich bewust is van het feit dat dit kan betekenen dat clubs op (korte) termijn niet meer kunnen bestaan.

Gevolgen te weinig vrijwilligers

Hoe minder vrijwilligers er zijn, hoe zwaarder het wordt om het werk met de overgebleven vrijwilligers te volbrengen. Ook hebben deze hardwerkende vrijwilligers te weinig tijd om nog gezellig te vertoeven op de club, er is altijd wel iets wat gedaan moet worden. Als je zelf je handen te vol hebt aan je vrijwilligerstaken, vind je het nog lastiger om anderen te vragen. Soms raken vrijwilligers zelfs overspannen en haken af. En eenmaal afgehaakt, zijn ze lastig weer opnieuw te activeren, want niemand wil terug naar een dergelijke toestand van overspannenheid.

Gevolgen voor de club als geheel: de club ziet er net iets minder verzorgd uit, scheidsrechters moeten steeds vaker uit eigen geledingen komen, etc.

Is dit tij nog te keren? (Spoiler, ik denk het wel)

Misschien zijn we vergeten hoe leuk het kan zijn om vrijwilligerswerk te doen. Als je met een groep mensen een gezamenlijk doel nastreeft kan het supergezellig zijn om dat te doen. En het kan heel veel voldoening geven om samen resultaten te boeken. Voorwaarde is dat iedereen iets doet. Dat er niet gezegd wordt: “je hebt er toch zelf voor gekozen om …. te gaan doen” als excuus om zelf niets te doen. Dat er niet gedacht wordt dat een ander het wel zal fixen, maar dat je bij jezelf te rade gaat: met wie zou ik het leuk vinden om deze klus op te pakken?

Kom naar de VALV om mee te praten!

Ik ben sinds een half jaar geen bestuurder meer, maar hoor natuurlijk wel de zorgen van de voorzitter, die nota bene al een jaar interim voorzitter is van de TC. Zijn herhaaldelijke pogingen iemand te vinden die het voorzitterschap van de TC op zich wil nemen, lopen keer op keer op niets uit.
Ik schrijf dit op eigen initiatief, omdat ik zag dat dit onderwerp geagendeerd staat voor de VALV van vrijdagavond 2 juni. Ik hoop dat er veel leden komen om met elkaar dit belangrijke onderwerp te bespreken, zodat we met elkaar het voortbestaan van ALO kunnen waarborgen.

Astrid Bouman

(130)