Nee hè…

Een sompig winderig ritje op het vliegend tapijt van Sybe bracht ALO naar Assendelft om daar onder de blauwe hemel in de regenton tegen Furore te korfballen. Tot zo ver alles normaal en onder controle. Oke, het viel me wel op dat Marco en Teun in een lange jurk met blonde pruik liepen, maar heel bijzonder leek me dat niet. Carnaval? Dat het veld rood, rond en vol met sneeuw lag, leek allemaal prima in orde. De twee olifanten aan de overkant trompetterde en er werd begonnen.

Een nieuwe tactiek bleek meteen succesvol. Sven klom bij Myrthe op haar nek en kon zo de watermeloen simpel door de korf dunken precies op het hoofd van zijn tegenstander, de watermeloen ontplofte en een rode kaart wegens vernieling van andermans eigendom werd uitgedeeld aan de Furore-man. Langs de kant zat de sfeer er meteen goed in. De meegebrachte lunchpakketjes dansten vrolijk rond op de maten van de woedend rond stampende Furorefans, Pim danste de horlepiep en ik speelde de eerste viool. Hoewel het scoreverloop enigszins verwarrend en tamelijk onnavolgbaar verliep had ik toch wel de indruk dat het allemaal de goede kant op ging voor ons. Al was me op dat moment niet duidelijk wie ons was. Ondertussen bleek de regenton zo lek als een mandje maar gelukkig kon het vliegend tapijt zwemmen en zo kwam ALO toch droog aan de overkant. Natuurlijk was toen net de brug dicht en dreven de roze ballonnen allemaal de verkeerde kant op. Het scorebord liet dan ook een negatieve stand zien. -3 om precies te zijn.

Nee hé, en ALO was net zo lekker bezig. De koperen ploert die als scheidsrechter dienst deed werd de hele tijd ernstig af(mis)(ge)leid door de een of andere schone schijngestalte en bemoeide zich verder nergens mee zodat het hele gebeuren compleet uit de hand begon te lopen. Nee hé, en ALO ging net zo lekker. Met de hele meute zaten we de op wip maar allemaal aan dezelfde kant dus er gebeurde even heel weinig. Dit tot grote ergernis van de, ondertussen roze, olifanten die van de hoge duikplank met z’n tweeën tegelijk op de andere kant van de wip sprongen en zo het hele zooitje de ruimte in schoten. In gewichtloze toestand maakt het niet uit of je groot of klein bent, maar wel of je je adem lang in kunt houden. Weer was daar het vliegend tapijt dat redding bracht en ons allemaal weer terug in de dampkring vloog. Het publiek vond het allemaal prachtig en stond juichend op de banken, wat een sfeer, wat een inzet, wat een wedstrijd. Nog nooit vertoond. De ploert besloot zuivere speeltijd en geen rust toe te passen maar had buiten Marco gerekend want die vroeg gewoon z’n gebruikelijke 2 time-outs in 1 helft aan en zo kwam ALO toch nog even tot rust. Helaas maakt Furore daar handig gebruik van en met behulp van elektrische rijwielen fietsten zij er even gauw een paar in, dat was wel een tegenvaller. Bovendien bleek de vogel Phoenix uit de as van vorige week herrezen en begon fanatiek Furore een handje te helpen. ’t Vliegend tapijt ontstak hierover in woede en ging in vlammen op en daardoor kwam Phoenix op de blaren te zitten en speelde verder geen rol meer. Ondertussen stond ALO wel op achterstand en leken de olifanten voor het eind te gaan trompetten, Nee hé. Het ALO-publiek zong nog even uit volle borst dat Joe neffer alloon wokt en dat wiewilbiebek, maar het leed was al gele … WAKKER WORDEN SCHAT!!, je hebt een nachtmerrie, nee hé. pff Gelukkig zijn dromen bedrog…

Dick

(141)