In memoriam Sybe Booij 1960 – 2020
Op zondag 10 mei is onze geliefde voorzitter totaal onverwacht overleden.
Sybe was een ALO-er in hart en nieren. Hij was er trots op dat ALO de oudste club van Nederland is en dat we de koninklijke erepenning hebben gekregen n.a.v. ons 100-jarig bestaan. En hoe trots hij ook op ons verleden was, tegelijkertijd keek hij met een scherp oog naar de toekomst en volgde de ontwikkelingen in korfballand op de voet. Zo schijnt hij al in de eerste periode dat hij in het bestuur zat (1995 – 1997), samen met voorzitter Rob van Gijzel te hebben gedroomd van een eigen sporthal. Een idee dat hem nooit meer heeft losgelaten. In die bestuursperiode was er maar liefst twee keer brand in het clubhuis van ALO. Dat was dus aanpakken voor het toenmalige bestuur, iets dat Sybe goed lag. Door zijn onophoudelijk enthousiasme wist hij er voor te zorgen dat de zaken goed geregeld werden.
Sybe kwam naar ALO dankzij zijn vrouw Hedy. Een korfballer was hij toen nog niet, maar hij vond het spelletje zó leuk dat hij toch een tijdje heeft gekorfbald. Hij mocht meedoen bij de ALO-coryfeeën van destijds, die lager waren gaan spelen. Bijzonder voor iemand die pas op latere leeftijd ging korfballen is dat hij een behoorlijk goed schot ontwikkelde. Hij heeft met Hedy dan ook diverse keren het Schutterstoernooi van ALO gewonnen.
In 2012 werd Sybe voorzitter van ALO. Hij was een nauwgezette voorzitter die het clubbelang voor ogen hield bij alle beslissingen die genomen moesten worden. Een voorzitter die met humor en gezelligheid de bestuursvergaderingen leidde. Besluiten kwamen onder zijn leiding eigenlijk altijd met gezamenlijke instemming tot stand. Een voorzitter ook die er ontzettend van kon genieten om langs de lijn een praatje te maken met leden en ouders. Daardoor was hij altijd haarfijn op de hoogte van wat er onder de leden leefde.
Sybe had ook een duidelijke visie die hij in een meerjarenplan had vastgelegd. Niet fuseren en een mooie accommodatie in de bosjes van Pex realiseren, waren daarbij belangrijke speerpunten. Als gevolg daarvan zijn er vorig jaar prachtige nieuwe kleedkamers gerealiseerd, waar ALO als club nog tientallen jaren profijt van zal hebben.
Niet alleen was Sybe een ALO-man, hij was ook een echte korfbal-ambassadeur. Hij had op veel verenigingen goede connecties en was groot fan van de Haagse Korfbaldagen. Zo groot, dat men hem ondanks zijn drukke bestaan, wist over te halen toe te treden tot het bestuur van deze Haagse Korfbaldagen.
Boven alles was Sybe een innemende, bescheiden, vriendelijke en hartelijke man. Niet alleen voor de leden van ALO, maar ook voor bezoekende clubs. Iedere scheidsrechter en coach kon op een warme begroeting van hem rekenen.
Hij wist als geen ander zijn waardering uit te spreken voor de vrijwilligers bij ALO. Niet alleen werd op de jaarlijkse vrijwilligersavond iedereen persoonlijk de hand geschut, ook in de loop van het seizoen kon je er op rekenen meerdere malen een compliment of een bedankje te krijgen.
Dat hij er nu niet meer is, is moeilijk te bevatten. Wat zullen we hem missen!
We wensen Hedy, Gwyneth en Myrthe heel veel sterkte in deze verdrietige tijd.
Het bestuur
(2314)
Rob Meijer
mei 13, 2020 @ 17:34:41
Wat een vreselijk bericht, het is eigenlijk niet te bevatten. En veel te jong, je had nog zoveel kunnen doen. Ik heb Sybe gekend als een uiterst aimabel persoon, een fantastische voorzitter van ALO en een geweldige promotor van korfbal. Ik wens zijn vrouw Hedy en zijn dochters alle sterkte toe met dit grote verlies.
Rob Meijer, voorzitter KNKV
Diana
mei 13, 2020 @ 11:33:52
Wat groot een verlies voor zijn familie, Alo en de korfbal wereld. Bij de vele wedstrijden die bij Alo kwam fluiten, was daar altijd voorzitter Sybe. Vriendelijk en dankbaar dat je er was. Ik zal zijn warme onthaal heel erg missen. Gecondoleerd aan alle nabestaande.
Michiel Lansing
mei 12, 2020 @ 20:08:30
Wat een verdrietig bericht. Woorden schieten tekort. Ik wil de hele ALO familie veel sterkte wensen in het verwerken van dit verlies.
Rob Knuist
mei 12, 2020 @ 20:03:47
Beste Sybe,
Wat doe je mij en nog meer je familie aan. “Zo maar “ er tussen uitgaan. Zonder afscheid. Zonder je handen om mijn hand. En altijd in de verticale stand want anders was je de bovenliggende partij en dat was het laatste wat je wilde.
Kan je zeggen dat we vrienden waren. Nee niet echt in de betekenis van het vriend zijn. We kwamen niet bij elkaar op bezoek.
Maar we waren korfbalvrienden. Veel tegen elkaar gebald. En altijd leuk en gezellig. Maar wel op het scherpst van de snede. Maar na afloop altijd je handen om mijn hand en de “troostende woorden”: je hebt je best gedaan. Grrrr na de zoveelste verlies partij kwam dat vervelend over. Maar dan die mooie glimlach erbij en dat maakten veel goed.
En toen de korfbalschoenen in de wilgen hingen kwamen we elkaar tegen op de vergaderingen van het KNKV, regio overleg etc. Zodra het te serieus werd keken we elkaar aan (daarom gingen we ook onbewust tegenover elkaar zitten) en kwam er van de een of de ander wel een opmerking waardoor de vergadering wat luchtiger werd.
Ook bij de Haagse Korfbal Dagen vergaderingen werkte dat concept.
Regelmatig kwam ik bij ALO in de functie van scheidsrechter. Merendeels was je er en kwamen je handen weer om mijn hand en het bedankje dat ik weer aanwezig was. Na afloop van de wedstrijd altijd dat bedankje en je handen.
Wat gaan je meiden je missen.
Wat gaat ALO zijn voorzitter missen
Wat ga ik je missen. Wat ga ik je handen missen om mijn hand.
Rob Knuist
Hedy, Gwyneth en Myrthe heel veel sterkte om dit onbenoembare verlies te verwerken.
Leden van ALO heel veel sterkte met dit verschrikkelijke verlies.
Rob