Hoe opbeurend een teleurgestelde blik kan zijn…

Het was vanaf de allereerste seconde duidelijk. Phoenix was niet van plan zich zonder slag of stoot naar de slachtbank te laten brengen en gelijk hebben ze. Alles wat ze hadden hebben ze in de strijd gegooid, routine, fanatisme, tactiek en een stevig portie lichamelijk geweld. Gelukkig is ALO tegenwoordig niet meer zo snel af te bluffen met zo’n strijdwijze maar met name de heren van Phoenix zijn gewoon fysiek een stuk sterker dan die van ALO. Zelfs onze reuzen Sven en Casper moesten het regelmatig afleggen. Maar hoewel Phoenix ogenschijnlijk de bovenliggende partij was wisten ze dat niet in de score te vertalen. Het werd dus een fysieke strijd tegen een mentale en met name daar is ALO niet te verslaan.

Het vertrouwen na zo’n eindeloze reeks overwinningen is groot bij ALO en zo hielden beide ploegen elkaar in evenwicht. Phoenix stond misschien wat vaker een doelpuntje voor maar groter dan 2 punten werd het verschil nooit en bij rust was het 8-9 of 9-10 dat weet ik niet meer. Hoe dan ook 1 punt verschil in het voordeel van Phoenix. De scheids stond er een soort van gelaten bij en het geweld leek allemaal een beetje langs hem heen te gaan. Je kunt je overigens afvragen of hij, als hij veel strenger zou hebben gefloten, dat meer in het voordeel van ALO zou hebben gedaan. Er werden onder de paal regelmatig stevige robbertjes geknokt en wie dan de eerste duw gaf is meestal niet zo duidelijk. De coach van Phoenix vond achteraf (uiteraard) dat zijn ploeg minstens 6 strafworpen was onthouden… dus.

Goed, de 2e helft veranderde er niet zoveel, alleen scoorden beide ploegen nog minder doelpunten en daardoor was de spanning op de tribune niet te harden. Voor sommigen werd het zelfs een beetje teveel en zij verlieten de tribune voortijdig. De tribunes waren overigens goed gevuld met zowel ALO- als Phoenixfans door elkaar heen. Maar pas in de 2e helft kwam het publiek, opgejut door coach Marko een beetje los, daar moeten we als supporters nog flink op oefenen, dat kan veel beter. De wedstrijd dus weer. Na de pauze was het ALO dat wat vaker de voorsprong pakte maar uiteindelijk ook niet het verschil kon maken. De 15-15 eindstand is dan ook een terechte en prima mee te leven voor iedereen die voor/van ALO is. Het mooiste voor mij persoonlijk? De oorwurmblik van Phoenixheer nummer 8, ik noem hem Tarzan. Die man keek zo heerlijk teleurgesteld na de wedstrijd in de kantine, die baalde als een stekker en zo hoort het ook, fantastisch.
Enfin met nog 4 wedstrijden te gaan en 4 punten voorsprong zijn er dus nog maar 4 punten nodig voor het kampioenschap, eerst 1 x uit en dan 2 x keer thuis, moet dus in één van die 2 wedstrijden gaan gebeuren. Ik zou er maar bij zijn, zo vaak wordt het eerste niet kampioen.

Dick

(153)