ALO toont zich een ware thrill seeker. Het lijkt wel of ze elke week een andere manier zoeken om het spannend te maken. Na 2 wedstrijden vanuit een achterstand pas in de laatste paar minuten in hun voordeel af te sluiten besloten ze het deze keer eens anders te doen. Je moet toch wat als je al 14 wedstrijden op rij gewonnen hebt. Gelijk de grote boeienkoning Houdini, die op allerlei wijzen zichzelf telkens wist te bevrijden uit bakken water waarin hij met talloze kettingen vastgebonden in werd ondergedompeld, had ALO deze keer een nieuwe manier bedacht om te winnen maar het toch spannend te houden. Sporting West (verder SW te noemen), een oude bekende, degelijke 2e-klasser maar geen echte hoogvlieger, werd het slachtoffer van dit nieuwe experiment.

De wedstrijd begon zoals al het ALO-publiek het het liefst ziet. Een snelle en comfortabele 4-0 voorsprong. In de rest van de eerste helft veranderde er verder niet zoveel. SW deed wel wat terug maar de ruststand van 12-6 leek een fijne tweede helft te voorspellen. Ha ha, niets was minder waar. SW scoorde binnen een paar minuten 3x op rij. ALO bracht de marge weer op 4 en dan denk je, lekker mee blijven scoren en niets aan het handje, maar zo ging het niet. ALO kreeg de bal er niet meer in. Het spel zelf was in het begin nog best in order en er werden zat kansen gecreëerd, maar ook verprutst en SW kroop steeds dichterbij. Paniek maakte zich meester van het publiek, maar ook van de spelers. De heren coaches kregen het deze keer niet meer aan de gang met wissels en time-out en dus leek ALO tegen een zeperd aan te lopen. Ergens in de tweede helft scoorde ALO nog een keer, nummer 14 en dat bleek achteraf de winnende treffer. De laatste paar minuten met 14-13 op het scorebord was het echt billen knijpen voor iedereen. Gelukkig, net als Houdini, ontsnapte ALO en bleven de 2 punten in Den Haag. Maar pff, voor mij hoeft het niet zo spannend. Omdat ook het 2e zich van het 2e van SW wist te ontdoen was het uiteindelijk eind goed, al goed.

Volgende week wacht er op papier een makkelijke tegenstander, het zal mij benieuwen wat ze deze keer verzinnen. Kom gerust allemaal kijken, ’t is altijd weer de moeite waard.

Dick

(116)

En alweer reed ik naar Oss voor een wedstrijd van het eerste. Deze keer met een auto vol spelers. Casper had gevraagd of ik wilde rijden, het was zijn beurt, maar hij presteert minder na zelf een lange autorit te hebben gemaakt. Op voorwaarde dat hij een goede wedstrijd zou spelen ben ik akkoord gegaan. En goed presteren deed hij, zoals het hele team goed presteerde. Vooraf waren er wel wat twijfels. Immers DOT stond tweede en op het veld werd er maar ternauwernood gewonnen. En nu zonder Elise en Collin… Vooraf werd duidelijk dat ook de coaches er niet zo zeker van waren, maar zij hadden wel een strijdplan inclusief wisselschema paraat en dat zou later zeer belangrijk blijken.

ALO begon goed door in de eerste aanval meteen te scoren en een 0-1 voorsprong te nemen. Dat was meteen ook voor lange tijd de laatste keer. DOT nam het initiatief en een 3-1 voorsprong. Wat ALO ook probeerde steeds als ALO terug kwam tot 1 punt scoorde DOT weer. Vlak voor rust bij 9-7 miste ALO 2 mooie kansen op 9-8, DOT profiteerde en nam een 3-puntenvoorsprong. Het moet gezegd dat de wedstrijd verder goed in evenwicht was. ALO had alleen meer moeite met scoren, creëerde meer kansen maar DOT rondde gewoon beter af. Invallers Marit en Raven hielden overigens prima stand, mijn complimenten. DOT nam direct na rust zelfs een 4-puntenvoorsprong en dus begon ik ‘m toch wel een beetje te knijpen. Maar toen begon het grote wisselwerk. Martijn er in op de plek van Casper en Casper naar het andere vak voor Raven. DOT keek toe en liet alles bij het oude. ALO vocht terug en langzaam maar zeker werd de achterstand weggewerkt. Bij 19-19 kwam ALO voor het eerst weer op gelijke hoogte en dat was met ik denk nog zo’n 5 minuten op de klok. DOT weer op voorsprong maar ALO had beet en liet niet meer los. Eerst gelijk en toen eindelijk voor het eerst sinds de eerste minuut weer voor, 20-21. DOT is een taaie ploeg en gaf niet op maar op de 21-22 en 21-23 hadden ze geen antwoord meer. Toen iedereen dacht dat het nog 1 minuut spelen was gaf de scheids doodleuk aan dat het nog 3,5 minuten was. Oeps, dat was even schrikken maar ALO speelde het prima uit. DOT veel te gehaast en de laatste anderhalve minuut is de bal helemaal niet meer uit de aanval weggeweest. De scheids was deze dag in prima vorm en floot een goede wedstrijd, ook volgens de verliezers. Opnieuw is gebleken dat ALO meestal fitter is dan de tegenstander en had daar ook deze keer weer in het laatste deel van de wedstrijd profijt van. DOT kon het op het laatst gewoon niet meer bijbenen. Ook op het wisselen van ALO had DOT geen antwoord. De coach had geen plan en waarschijnlijk ook niet de mensen op de bank. Onze invallers daarentegen, ook Lucie maakte minuten, bleken gewoon mee te kunnen, onze oude krijger Martijn natuurlijk niet te vergeten. ALO wint al een hele poos op rij alle wedstrijden en dat begint de ploeg nu ook echt uit te stralen: Wij zijn de beste, kom maar op. Bij DOT was dat ook merkbaar, toen ALO weer langszij kwam was het te horen ‘nee hè, toch niet weer”. Ja hoor, wel dus. Volgende week Sporting West, kom maar op. En dat er maar veel publiek komt, ze verdienen het.

Dick

(140)

Noem me veeleisend maar om je publiek zó lang onnodig in spanning te houden getuigt natuurlijk niet van een overmaat aan efficiëntie. Wel van klantenbinding. Hoe dan ook, van een leien dakje ging het allerminst afgelopen zondag in Ockenburgh, maar dat was ook niet de verwachting, daar is Furore een te geslepen ploeg voor. Deze ploeg uit Assendelft, met de reeds van het veld bekende luchtmacht van bijna 2 meter 10, wist ALO zo te ontregelen dat ze prima bij konden blijven en, sterker nog, een voorsprong konden nemen, waardoor ALO genoodzaakt was in de achtervolging te gaan. Dat lukte gelukkig net voor de rust waardoor ALO met een kleine voorsprong even ontspannen kon genieten van een bakkie thee.

Na rust bleef het wedstrijdbeeld min of meer hetzelfde: Furore ging zeer zorgvuldig met de kansen om en ALO bleef de ene na de andere prima mogelijkheid om zeep helpen. Zelfs uit aanvallen met 6 of 7 kansen werd vaak niet gescoord waardoor het massaal toegestroomde publiek (zelfs ALO D1 was met z’n allen naar coach Casper komen kijken) met hartkloppingen aan de banken genageld zat. Gelukkig creëerde ALO zóveel kansen, dat de bal zo nu en dan wel door de mand moest vallen, maar het gat werd nooit groter dan twee punten, waardoor Furore er fiducie in kon blijven houden. Totdat Roy (aanvankelijk eruit voor Raven, maar toch weer in het veld gekomen nadat Colin, tot op het bot getergd en bijkans gewurgd door zijn tegenstander diezelfde tegenstander de bal ietwat bruusk in de schoot wierp en daardoor op last van de scheidsrechter, die helaas niets van de venijnige Furore-actie (wel op film?) had gezien, vroegtijdig de douche op kon zoeken) anderhalve minuut voor tijd het gat eindelijk vergrootte tot 3 punten en deze keer werd het doelpunt (wederom ALO’s 20e) gewoon geteld, waardoor het intens meelevende publiek eindelijk aan een ontspannen biertje aan de welbekende stamtafel kon gaan denken. En toen ook nog het, later bevestigde, gerucht de ronde deed dat Phoenix weer verloren had (bij DOT met 19-18(!)) was het feest weer compleet.

Tot in het nieuwe jaar kan ALO even op zijn lauweren rusten en genieten van het Weihnachtsmeister-schap, wetende dat er nog niets beslist is, maar dat de eerste klap wel een daalder waard is.

Pim

(221)

Zondag 9 december, de Veur in Zoetermeer, de eerste topper in klasse 2G staat op het programma. ALO 1 arriveert rijkelijk vroeg in de sporthal, waar ALO 7 in de voorwedstrijd net niet kan profiteren van de extra aanmoedigingen en nipt verliest van Phoenix 5. Als dit maar geen foute vibes veroorzaakt…
Na een ouderwets voorstelrondje start de wedstrijd en het is gelijk duidelijk dat Phoenix er geen gras over wil laten groeien. Het legt ALO waar het kan het vuur na aan de schenen, wat resulteert in een soort fysiek power-korfbal waar ALO zich duidelijk door laat intimideren resulterend in een 4-1 achterstand. Gelukkig scoort Phoenix in deze fase ook moeizaam, waardoor ALO terug weet te komen tot 5-5. Maar dan gaat het weer lopen bij Phoenix en het scoort vlak voor de rust drie keer op rij waardoor ALO aan de thee gaat met een 11-6 achterstand. Marco en Teun hebben bedacht dat “Lange” Martijn in de paalzone wel eens voor meer gevaar, in ieder geval voor meer rebound, zou kunnen zorgen dus na rust vinden er wat wisselingen plaats waardoor Martijn naast Casper komt te staan, Roy naar het andere vak verhuist en Elise en Denise ook nog van vak wisselen. Dit zou voor meer balans kunnen zorgen maar dat komt er nog niet direct uit. Phoenix blijft keihard werken en geeft zo’n beetje druk op iedere bal waardoor ALO veel snel balverlies lijdt en Phoenix kan weglopen via 14-6 naar 18-12 en een oorwassing voor ALO lijkt in de maak.

Maar dan, met nog 11 minuten te spelen, scoort ALO eindelijk weer eens en je ziet dat de ploeg lijkt te denken: “Okay, misschien verliezen we, maar we verkopen onze huid zo duur mogelijk”. Dan blijkt ook hoe fit ALO is en dat Phoenix het powerkorfbal langzaam maar zeker moet loslaten doordat de krachten allengs wegvloeien. ALO sluipt puntje voor puntje dichterbij en wanhoop maakt plaats voor hoop in de harten van het 25-koppige ALO-publiek. Martijn maakt prachtige, soms onorthodoxe doelpunten, passes worden beter getimed en komen nu goed aan, Casper kruipt weer uit zijn schulp en gooit er een paar in, Elise doet nog een duit in het zakje waarna Martijn twee minuten voor tijd de stand gelijk trekt met een curieus, onderhands, vroeg losgelaten balletje, dat door het vakkundig gegeven effect niet anders kan dan in de korf verdwijnen (18-18). Het meegereisde publiek klapt de handen stuk en juicht de kelen schor. Maar er zit nog meer in het vat… Roy schiet een bal als was het een losse flodder maar tijdens de vlucht lijkt die te worden gepromoveerd tot mogelijke doeltreffer(!) en, als de bal van de ene op de andere kant van de mand stuit, er uit dreigt te vallen en er dan toch doorheen besluit lazeren is de wederopstanding van ALO een feit en staat het meegereisde publiek op de banken. Phoenix weet vervolgens niet meer van welk hout pijlen te maken en dat ALO’s 20e doelpunt in het eindsignaal valt en uiteindelijk niet op het wedstrijdformulier belandt mag de pret niet drukken.

Wat een apotheose, wat een veerkracht, wat een doorzettingsvermogen, wat een ploeg! Wat heeft ALO 1 een mentale en fysieke progressie geboekt. Houd dit vast, dan kunnen er nog mooie dingen gebeuren…

Pim

(206)

’t Was een stukkie rijden, maar dan krijg je wel waar voor je geld, zo te zeggen. DOT speelt op een mooi complex, open dus winderig en nog op een veld met de grote afmetingen. Was even wennen want ALO stond in no time met 2-0 achter. Nou gebeurt dat wel vaker dus niets om je zorgen over te maken. En inderdaad even later was het al 2-2. Okay denk je dan, nu gaat het los. Helaas, ALO zag geen kans om afstand te nemen. Integendeel. Het was DOT dat telkens op voorsprong kwam en ALO dat steeds maar weer achter de feiten aan liep. Tot aan 4- 4 bleef dat zo en toen kwam ALO er 2 achter en het werd zelfs 8-5. De frustraties bij een deel van het 3-koppige ALO-publiek en bij de ploeg begonnen aardig op te lopen. Maar ALO is gewoon de beste ploeg in deze poule en dat bewezen ze door ondanks de frustraties, ondanks de vreemde scheidsrechterlijke beslissingen en ondanks de vele gemiste mogelijkheden, toch voor de rust de achterstand weer tot 1 punt terug te brengen 10-9.

Direct na de rust, zonnetje en wind in de rug en weg van het luidruchtige thuisvolk, was het de eerste de beste aanval raak 10-10. DOT beschikt echter over het nodig incasseringsvermogen en bleef toch weer steeds op voorsprong komen. Pas bij 13-13 was het ALO dat voor het eerst op voorsprong kwam. 13-14 dus. Overigens begon de tijd al aardig te dringen want de doelpunten kwamen niet makkelijk meer in de tweede helft. De sfeer in het veld werd er door de, laat ik het vriendelijk zeggen, warrig leidende scheids niet beter op. Veel overtredingen, geduw, getrek en er had zomaar een kaart kunnen vallen na een van de vele akkevietjes met de provocerende  Ossenaren. Hoe dan ook, de scheids zag het niet/of wilde het niet zien. Dat maakte de sfeer er niet beter op. De laatste fase was daardoor hard en bijzonder rommelig. De 13-14 voorsprong van ALO werd door DOT weer eens omgezet in 15-14. Weer achter. ALO bleek echter, zoals dat hoort bij de kampioen, de koelste. Een stip benut en een score zo’n 25 seconden voor tijd en daar was dan toch nog de overwinning. Voor de poorten van de hel weggesleept zoals dat heet. Na de wedstrijd nog even met een speler van DOT gesproken en zelfs die vond dat de scheids er een potje van had gemaakt en toch vooral in het voordeel van de thuisploeg had gefloten. Wat mij betreft dus een groot compliment voor het eerste. En ik heb niet voor niets zo’n 300 km gereden. ’t Was spannend en enerverend, ik kan het iedereen aanraden.

Dick

(146)