Boost of deuk?

Soms kan ik beter geen praatje houden voor de wedstrijd. Woorden als “onderschatting”, “niet naast je schoenen lopen”, “lokale scheidsrechter altijd lastig” en “de onvermijdelijke zeperd die altijd de kop kan opsteken”. Soms is het dan niet eens gepast om na afloop te zeggen: ”Ik zei het toch”!

Na 10 minuten in de eerste helft stond ALO nog steeds droog terwijl een gehavend Haarlem (2 heren waren afwezig) ongeveer 75% van hun kansen verzilverde (3-0). We hadden ongeveer 18 minuten om dit om te keren naar 3-5 (3 x Roy 2x Casper). En als je dan dacht dat de ban is gebroken, zo ging het immers elke keer, kwam je bedrogen uit. Haarlem rook kansen mede omdat wij van alles misten en vrijwel alle afvallende ballen voor onze tegenstander waren. ALO 1 hield het qua score voor gezien de eerste helft en Haarlem ging erop en erover zoals dat in sportterminologie zo mooi heet, 7-5 bij een bakkie thee. Er ging niet veel volgens plan die eerste 35 minuten. Zonder het als slap excuus op te voeren had de hele jonge scheidsrechter niet alleen moeite met het strikken van zijn veters maar ook om de wedstrijd onder controle te houden. Natuurlijk werkte dat aan twee kanten hetzelfde maar de met hand en tand verdedigende Haarlemmers hadden hier toch meer voordeel bij.

Meteen na rust werd het uit hun eerste doelpoging ook nog eens 8-5 voordat ALO in de gaten kreeg dat er echt een tandje bij moest. Niet dat het de eerste keer was dat we achter stonden, maar iedereen had toch wel een klein deukje opgelopen in het zelfvertrouwen. Toch lukte het om vrij snel weer terug te komen in de wedstrijd via goals van Casper (2x), Sven en een hele fraaie van Roy op aangeven van Sven. Maar ook nu stokte de productie terwijl er echt nog 25 minuten op de klok stonden. Isabel, die zondag behoorlijk aan de bak moest tegen haar snelle en goed schietende kleine dame, incasseerde zelf eerst haar tweede tegengoal maar zorgde met een lekkere kleine kans gelijk weer voor een voorsprong. Het beleef zwoegen voor iedere doelpoging. Om over treffers al helemaal niet te spreken. Een kwartier voor tijd deed de jarige Colin het kunstje van Isabel even na, waardoor het 10 minuten voor tijd 10-11 stond. De meegereisde ouders, de bank sprak het niet hardop uit, maar de zekere winst van het vlaggenschip stond op hele losse schroeven. Vooral omdat Haarlem zo’n 8 minuten voor tijd de gelijkmaker binnen schoot. Uiteindelijk was een karakterdoelpunt van Isabel genoeg voor de benauwde winst. Opluchting alom, ingehouden blijdschap en een hele kleine boost voor de spelers. Degene met de meeste pijn was onze scheidsrechter die de laatste 5 minuten van de wedstrijd met een kramp in zijn bovenbeen moest uitfluiten. Ik had vooral kramp in mijn kaken.

Maar dan ALO 2, dat in Haarlem het licht zag en maar liefst 17x de korf vond. Revanche namen op zichzelf en de zelfkritiek die na een stevig debat afgelopen donderdag als positieve bagage werd meegedragen tegen de reserves van Haarlem. Toen het gat eenmaal was gemaakt (op enig moment zelfs 7 of 8 goals) kwam de ploeg van Martijn geen moment meer in de verdrukking. Flemming was lekker op dreef qua score, maar de hele ploeg heeft eindelijk het zoet der overwinning geproefd en meestal wil je dan meer. Dat kunnen we komend weekend allemaal meemaken wanneer OKV op bezoek komt in de bosjes van Pex. Voorlopig de laatste wedstrijd op het veld. Het weer schijnt prima te worden, dus nog een keer knallen op eigen veld, 4 punten in de tas en een lekkere derde helft. Kom dus gerust langs!

Rob Siemer

(205)